«Οι φίλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ νίκησαν την κρίση»
21 Apr 2013, 12:30 p.m. kifinescom
Ένα πρωτοφανές γεγονός για την κυπριακή κοινωνία. Οι φίλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ νίκησαν την κρίση, γράφει ο Χρίστος Γεωργίου σε σημερινό του άρθρο στον ΠΟΛΙΤΗ της Κυριακής. Τα μηνύματα των οπαδών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και τι σημαίνει το «Λευτεριά στην ΟΜΟΝΟΙΑ».
Αναδημοσιεύουμε αυτούσιο το άρθρο του δημοσιογράφου Χρίστου Γεωργίου, όπως δημοσιεύτηκε στον σημερινό ΠΟΛΙΤΗ. Είναι πάντα ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς, πως αντιμετωπίζεται η προσπάθεια της ΟΜΟΝΟΙΑΣ τους τελευταίους μήνες για σωτηρία, από ένα τρίτο παρατηρητή αλλά και την ερμηνεία που δίνει στα μηνύματα που κατά καιρούς εκφράζονται για «Λευτεριά στην ΟΜΟΝΟΙΑ».
Σε συνομιλία που είχε ο «Π» με ένα στέλεχος του ΑΚΕΛ, έγινε παραδοχή πως το μήνυμα που πήραν ορισμένοι στο κόμμα είναι πως αυτό που πέτυχε το σωματείο Ομόνοια τις τελευταίες βδομάδες με τις εισφορές του κόσμου - οι οποίες έφθασαν τα δύο και πλέον εκατομμύρια - δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα στις εκστρατείες εράνου που εξαγγέλλει το κόμμα και που διαρκούν αρκετούς μήνες.
Η εκστρατεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ η οποία ξεκίνησε στις αρχές Μαρτίου, κινήθηκε σε πρωτοφανείς ρυθμούς τις πρώτες δύο εβδομάδες, με το σωματείο να ανακοινώνει πως κάθε μέρα μαζευόταν με πολλούς και διάφορους ευφάνταστους τρόπους 150 χιλιάδες ευρώ. Κάθε μέρα. Από τις εισφορές των απλών φίλων του σωματείου σε όλη κυριολεκτικώς την Κύπρο, σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις σε κάθε κοινότητα, σε κάθε μικρό και μεγάλο χωριό, παντού. Μια μοναδική κινητοποίηση η οποία δεν είχε προηγούμενο.
Η μεγάλη κινητοποίηση του σωματείου δεν σταμάτησε μετά τις 15 Μαρτίου με τα όσα ακολούθησαν. Το σοκ που βίωσε η κοινωνία δεν λύγισε την τεράστια προσπάθεια. Στις νέες συνθήκες το σωματείο ανακοίνωνε ότι η ροή των εισφορών μειώθηκε αλλά συνεχιζόταν. Η νέα προσπάθεια, η οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει και να υπερνικήσει το οικονομικό τέλμα, αναδείκνυε ακόμη μια φορά το πόσο ταυτισμένο είναι με την κοινωνία αυτό το σωματείο.
Δεν υπήρξε και δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει ποτέ άλλο οργανωμένο σύνολο που μπορούσε ή είναι σε θέση να πετύχει αυτό που πέτυχε το σωματείο σε τέτοιες σκληρές συγκυρίες και μέσα σε λίγες βδομάδες. Επειδή ακριβώς είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση ενός μεγάλου κομματιού του λαού. Γιατί αυτή η βιωματική πορεία δεν έχει να κάνει ούτε με ιδεολογήματα ούτε με πολιτικολογίες. Εξάλλου, όπως έλεγε και ένας βετεράνος τώρα πολιτικός από τον χώρο της αριστεράς "Μπορείς να αλλάξεις κόμμα αλλά την Ομόνοια δεν μπορείς να την αλλάξεις".
«Λευτεριά...»
Παρακολουθώντας την αρθρογραφία στις διάφορες οπαδικές ιστοσελίδες είναι αναπόφευκτο να ξεχωρίσει κάποιος μια κοινή γραμμή πλεύσης των νεαρών φίλων της Ομόνοιας Λευκωσίας, οι οποίοι εδώ και αρκετό καιρό όταν εκφράζονται για την ομάδα τους στο τέλος των κειμένων τους ρίχνουν μια φράση εν είδει συνθήματος με το δικό τους στυλ και δυναμισμό. "Λευτεριά στην Ομόνοια".
Γιατί όμως αυτή η φράση, η οποία εμφανίζεται και σε διάφορα συνθήματα στις κερκίδες των οπαδών; Από που θα πρέπει να λευτερωθεί η Ομόνοια; Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μυημένος στα ποδοσφαιρικά πράγματα του τόπου για να αντιληφθεί το πασιφανές. Λευτεριά στην Ομόνοια σημαίνει για τους νεαρούς οπαδούς να αφεθεί το σωματείο να λειτουργήσει ελεύθερα, μακριά από κομματικές και άλλες εξαρτήσεις, μακριά από τις κομματικές πρακτικές, χωρίς την παρέμβαση πολιτικών γραφείων και κεντρικών επιτροπών.
Οι φίλοι της Ομόνοιας όλον αυτόν τον καιρό δεν ζητούσαν από το κομματικό επιτελείο του ΑΚΕΛ να πάψει να είναι με τη ομάδα. Απλώς ζητούσαν να πάψουν να υποτάσσουν την ομάδα τους. Γιατί θεωρούσαν και θεωρούν ότι αυτή η ομάδα δεν ανήκει και δεν πρέπει να είναι υποταγμένη σε κομματικές ντιρεκτίβες, γιατί είναι πάνω από κομματικά φτιασιδώματα και εμμονές ορισμένων, γιατί δεν ανήκει στην νομενκλατούρα ενός κόμματος αλλά στον κόσμο, στην κοινωνία και στις χιλιάδες φίλους της.
Η ιστορία
Μπορεί αυτό το σωματείο σε κάποιες άλλες εποχές να λειτουργούσε εν πλήρη αρμονία με την Κυπριακή αριστερά και το ΑΚΕΛ. Δεν μπορεί κανείς να αλλάξει τις ιστορικές συγκυρίες. Ούτε να παραποιήσει τα γεγονότα. Πολλές φορές μάλιστα αυτή η κοινή γραμμή ενός κόμματος με ένα σωματείο να λειτουργούσε καταλυτικά και ηγεμονικά και σε βάρος άλλων σωματείων τα οποία η ιστορία του μικρού αυτού τόπου τα κατέταξε στα λεγόμενα «αριστερά». Αυτό όμως είναι ιστορία, όπως ιστορία είναι και η ύπαρξη των άλλων, των «εθνικοφρόνων» σωματείων. Μια πλήρης καθυπόταξη της πολιτικής με όρους ποδοσφαιρικούς. Ποσώς αποτελεί παραγωγικό αν ένθεν και ένθεν η κοινωνία αρνηθεί τα πρωτόγνωρα αυτά φαινόμενα που βίωσε και ίσως ακόμη να βιώνει, αν και η κρίση σήμερα αλλάζει δραματικά την μεγάλη εικόνα όπως γνωρίζαμε.
Πρωτόγνωρο!
Γιατί όμως σήμερα εν μέσω μιας βαθιάς κρίσης που βιώνει η Κυπριακή κοινωνία μπορεί κάποιος να ενδιαφερθεί για το μέλλον μιας ομάδας; Μα επειδή ακριβώς η στάση χιλιάδων οπαδών και φίλων μιας ομάδας έκανε τη διαφορά στην Κυπριακή κοινωνία.
Παρά τη βιωμένη οικονομική κρίση, την καταστροφή του κοινωνικού ιστού της αλληλεγγύης και της συνοχής της κοινωνίας που βιώνουμε σήμερα, η προσπάθεια ενός σωματείου να διατηρηθεί στη ζωή, να μην εξαφανισθεί από το τον κόσμο χιλιάδων ανθρώπων, να μην σβήσει από την καθημερινότητα μιας μεγάλης ομάδας συνανθρώπων μας αποτελεί όχι απλά ένα συγκλονιστικό γεγονός, αλλά και ένα μοναδικό φαινόμενο το οποίο παρόμοιο του δεν έζησε ποτέ η μικρή μας Κυπριακή κοινωνία. Ο παραλληλισμός βεβαίως είναι αναπόφευκτος όταν ο λόγος γίνεται για τη διαχείριση που έγινε στο σωματείο της Ομόνοιας Λευκωσίας τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι χειρίστηκαν το σωματείο με την ίδια ανικανότητα με την οποία χειρίστηκαν την ίδια την Κυπριακή κοινωνία.
Οι Ρίζες
Προς τα τέλη Φεβρουαρίου ένα πανικόβλητο Δ.Σ του σωματείου έτρεχε ασθμαίνοντας να ανακοινώσει πως αν το σωματείο δεν μαζέψει στα τέλη Μαρτίου ένα ποσό της τάξης περίπου των 3,5 ή και περισσότερο ώστε να περάσει τον σκόπελο των κριτηρίων που θέτει η ΟΥΕΦΑ, δεν είχε πολλά περιθώρια ύπαρξης. Όταν μια ομάδα ανθρώπων, μελών του συμβουλίου, το οποίο βαρύνεται με την εγκληματική διαχείριση τα τελευταία χρόνια, και που μάλλον πολλοί εξ αυτών το έχουν αντιληφθεί, έσπευσε να ανακοινώσει για τα πολλά εκατομμύρια χρέη, έκανε απλώς εκείνο που ξέχασαν να κάνουν κάποιοι προηγουμένως.
Να απευθυνθούν στις ρίζες του σωματείου και να αναζητήσουν τη σωτηρία από εκείνους που το κράτησαν ψηλά από την ημέρα της ίδρυσης του. Υλοποίησαν στην ουσία αυτό που οι νεαροί και περισσότερο φανατικοί φίλοι του σωματείου έλεγαν με άλλο τρόπο. «Λευτεριά στην ΟΜΟΝΟΙΑ», δηλαδή «ανοίξτε το σωματείο να μπει καθαρός αέρας». Όταν έγινε αυτό, εξ ανάγκης έστω, το οξυγόνο που χρειάζεται το σωματείο το πήρε από όλους τους φίλους του. Χιλιάδες έτρεξαν να βοηθήσουν.
Μια μοναδική συλλογική προσπάθεια, πρωτοφανής, η οποία αναδεικνύει ίσως και τον τρόπο μέσα από τον οποίο η σημερινή κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίσει τα μεγάλα της αδιέξοδα. όχι για τη σωτηρία ενός σωματείου μόνον, αλλά για τη σωτηρία της ίδιας της κοινωνίας.