Ζανκτ Πάουλι: Ένας αλλιώτικος κόσμος.
18 Dec 2014, noon kifinescom
Ένα οδοιπορικό στο Αμβούργο και στον "αλλιώτικο κόσμο" της Sankt Pauli
Η αρχική συνεννόηση έγινε κάπου δέκα μέρες πριν. Σπίτι να περάσουμε τη νύχτα, εισιτήριο του αγώνα και μέσο μέχρι το Αμβούργο και πίσω. Κάπως έτσι έφτασε η μέρα. Όλα έτοιμα για το μακρύ ταξίδι μέχρι από τη Χαϊδελβέργη μέχρι την άκρη της Γερμανίας. Η τσάντα έτοιμη, κασκόλ, φούτερ της 9, σημαίες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όλα.
Φτάνω στο σταθμό, το τρένο φεύγει 12:46. Και έτσι ξεκινά η διαδρομή μου. Μια ώρα μετά μπαίνουν στο τρένο ο Μάρκους με τη Λεόνι, ένα ζευγάρι από το Wiesbaden, με τους οποίους θα ταξιδέψουμε και θα περάσουμε μαζί την επόμενη ενάμιση μέρα. Πρώτη φορά συναντώ τους δυο, ωστόσο χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να σπάσει ο πάγος μεταξύ μας. Τότε άρχισαν οι ιστορίες, οι διηγήσεις του Μάρκους από τις εμπειρίες και τις θύμισες που αποκόμισε από τα ταξίδια που έκανε μέχρι τώρα στην Κύπρο, για τις τόσες αδελφικές φιλίες που έκανε και για τα παιχνίδια της ομάδας μας που παρακολούθησε μαζί με τους κύπριους αδελφούς του, όπως τους χαρακτηρίζει. Μου τα λέει όλα με ένα πλατύ χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του, μεταδίδοντας μου πόσο στενή σχέση έχει δημιουργήσει με τη ΘΥΡΑ-9 και την ΟΜΟΝΟΙΑ.
Μετά από σχεδόν έξι ώρες φτάνουμε στον κεντρικό σταθμό του Αμβούργου και ενώ έξω έχει ήδη σκοτεινιάσει. Εκεί μας περιμένει ο Νίκο που έφτασε λίγο πριν από το Saarland και μαζί παίρνουμε το τραμ για να πάμε στην περιοχή ‘Ζανκτ Πάουλι’, όπου βρίσκεται το διαμέρισμα του Χούμππελ, ενός φίλου που θα μείνουμε για το βράδυ, που φιλοξενεί τους αδελφούς από τις άλλες πόλεις σε κάθε παιχνίδι της Ζανκτ Πάουλι στο Αμβούργο. Εκεί είναι και παιδιά από άλλες πόλεις. Μόναχο, Κολονία, Βάινχαϊμ, και άλλες. Η παρέα σιγά σιγά μεγαλώνει και καθώς φτάνουν κι άλλοι συστηνόμαστε, αν και στα πρόσωπα όλων νιώθω σα να βλέπω γνωστές φυσιογνωμίες, σα να βλέπω γνωστούς και φίλους. Στο μεταξύ, ο Μάρκους με τη Λεόνι έχουν ετοιμάσει παραδοσιακό Γερμανικό φαγητό για την παρέα.
Τρώμε και ετοιμαζόμαστε για μια νυχτερινή έξοδο στο Ζανκτ Πάουλι. Μας περιμένουν. Έχει κυκλοφορήσει η είδηση για τον ‘καλεσμένο’ της ΘΥΡΑ-9. Η θερμοκρασία έξω αγγίζει τους μηδέν βαθμούς και εμείς είμαστε στο δρόμο για μια περιδιάβαση στις γειτονιές του Αμβούργου. Πρώτος σταθμός το ‘Jolly Roger’, ένα τοπικό μπαρ, κάτι σαν Φαν Κλαμπ των οπαδών της Ζανκτ Πάουλι, αλλά είναι γεμάτο και έτσι μένουμε έξω, πίνοντας τις πρώτες μπύρες της βραδιάς. Εκεί γνωρίζω έναν εκ των οργανωτών των Ultras Sankt Pauli, με καλωσορίζει θερμά και με ρωτά λίγα πράγματα για εμένα και για τις εξελίξεις με το θέμα της κάρτας οπαδού στην Κύπρο. Μου είπε να πάρω τη σημαία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ μαζί μου στο αυριανό παιχνίδι για να την αναρτήσουμε στα κάγκελα μπροστά από το πέταλο.
Αφού το Jolly Roger ήταν γεμάτο, φεύγουμε για λίγο για να μου δείξουν άλλο ένα μπαρ που συχνάζουν οι οπαδοί της ομάδας. Το ‘She Been’,περίπου μισό χιλιόμετρο πιο κάτω, είναι γεμάτο και αυτό, έτσι μένουμε έξω που είναι και εκεί αρκετός ο κόσμος. Κάπου εκεί πρόσεξα κάποιον με το φούτερ OMONOIA FANATICS να περνά! Τον σταμάτησα και του συστήθηκα, είχε ήδη πάει μια φορά Κύπρο και σε αγώνα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Το κρύο είναι τσουχτερό και έτσι ο Μάρκους παίρνει ένα τηλέφωνο να δει αν υπάρχει λίγος χώρος μέσα στο Jolly Roger, η απάντηση θετική. Με τις μπύρες μας αγκαλιά επιστρέφουμε λοιπόν στο Jolly Roger, όπου βρίσκουμε λίγο χώρο σε μια γωνιά. Αρχίζουν ατέρμονες συζητήσεις για τους Ultras Sankt Pauli, για τη ΘΥΡΑ-9, για τα τωρινά προβλήματα σε Sankt Pauli και ΟΜΟΝΟΙΑ και πολλά άλλα σε ένα πολύ ευχάριστο, συντροφικό και αδελφικό κλίμα. Η συμπεριφορά όλων απέναντι μου με κάνει να νιώθω σαν δικός του άνθρωπος, σαν να είμαι ήδη για καιρό μέλος της παρέας. Οι μπύρες πάνε και έρχονται και ο μπάρμαν ήδη ‘μιλημένος’ να μη δέχεται ούτε ένα ευρώ από εμένα. ‘Όταν έρθουμε Κύπρο θα πληρώσεις εσύ για εμάς’, μου απαντούν όταν επιμένω να πληρώσω για μια μπύρα έστω. Το κλίμα άψογο πραγματικά.
Η κούραση από το ταξίδι άρχισε όμως να φαίνεται και αφού είχε πάει 4 τα ξημερώματα, φεύγουμε για το σπίτι. Στην απόλυτη ησυχία που δεν κινείται σχεδόν κανένας στους δρόμους των γειτονιών, έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω για λίγο γύρω μου. Στα πέντε λεπτά περπατήματος μέχρι το σπίτι, βλέπω πανέμορφα γκραφίτι στους τοίχους, σήματα αντιφασιστικά, αντικαπιταλιστικά, κατά της ομοφοβίας του ρατσισμού και του φασισμού. Πολλές ζωγραφιές με νόημα που απεικονίζουν διάφορα προβλήματα που ταλανίζουν διαχρονικά την ανθρωπότητα. Μια άγρια ομορφιά βγάζει η τέχνη στους δρόμους του Αμβούργου. Βλέπετε, ελάχιστοι θα διαμαρτυρηθούν για τα σπρέι στους τοίχους των σπιτιών τους, αφού συμμερίζονται οι ίδιοι αυτές τις επαναστατικές και αντικαπιταλιστικές ιδεολογίες και δεν ονομάζουν χουλιγκανισμό αυτή τη μορφή τέχνης.
Στις 9 κτυπά το ξυπνητήρι και αρχίζουν οι ετοιμασίες για το γήπεδο. Κασκόλ, σημαίες, όλα έτοιμα. Η αναμονή τελειώνει και η καρδιά αρχίζει να κτυπά πιο δυνατά. Η μεγάλη στιγμή πλησιάζει, η ώρα που τόσο καιρό περίμενα πλησιάζει. Σε λίγο θα βρεθώ επιτέλους στις κερκίδες του Millentor (το στάδιο της Ζανκτ Πάουλι). Ξεκινάμε λοιπόν για το γήπεδο, που βρίσκεται 7-8 λεπτά μακριά. Όταν φτάνουμε συναντώ ένα υπερθέαμα. Ένα ‘παλάτι’ στο Αμβούργο, ένα τρομερό κτίσμα σε μορφή κάστρου σε κάποια σημεία, που στεγάζει τους αγώνες, και όχι μόνο, της Ζανκτ Πάουλι. Και λέω όχι μόνο, γιατί το γήπεδο πέρα από την επίσημη μπουτίκ της ομάδας έχει μέσα μέχρι και νηπιαγωγείο! Εμείς πήγαμε έξω από τη Ανατολική Κερκίδα (μία εκ των κεντρικών κερκίδων) όπου ήταν μαζεμένος ο περισσότερος κόσμος.
Οι γνωριμίες μου συνεχίζονταν, αφού πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να με καλωσορίσουν στο γήπεδο και την πόλη τους. Κάποιοι με έπιαναν στην κουβέντα, άλλοι μου πρόσφεραν αυτοκόλλητα, αφίσες και μικρά περιοδικά της οργανωμένης κερκίδας. Ήρθε και ο Όε και με βρήκε, αυτός που φορούσε το προηγούμενο βράδυ το φούτερ της ΘΥΡΑ-9, και μου πρόσφερε ένα κασκόλ των οργανωμένων της Ζανκτ Πάουλι σαν δώρο και σαν ενθύμιο για να φέρω πίσω μαζί μου και για να τον ευχαριστήσω του έδωσα και εγώ ένα κασκόλ της 9 που πήρα μαζί μου. Σχεδόν όλοι αυτοί που γνώρισα έξω από το γήπεδο, όσο και πολλοί από αυτούς που θα γνώριζα μέσα μετά είχαν ένα κοινό. Ήξεραν ότι στη Χαϊδελβέργη, αυτή τη μικρή πόλη 605 χιλιόμετρα από το Αμβούργο, ζει ένας ‘αδελφός’ της ΘΥΡΑ-9 από την Κύπρο. Ήταν κάτι που με εξέπληξε και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αφού χαρακτηριστικά, όταν ξεκινούσε ο Μάρκους να με συστήνει λέγοντας ‘Αυτός είναι ο Δ***…’ και κάπου εκεί τον διέκοπταν και με ρωτούσαν εμένα ‘Είσαι εσύ που μένεις Χαϊδελβέργη, έτσι;’, και γελούσαμε! Είχα βρεθεί τυχαία με κάποια παιδιά της Σανκτ Πάουλι πριν κάποιους μήνες στη Χαϊδελβέργη και φορούσα φούτερ της 9, και όπως φαίνεται κυκλοφόρησε η είδηση μέχρι το Αμβούργο.
Μετακινηθήκαμε προς τη Νότια Κερκίδα, έξω δηλαδή από το πέταλο των οργανωμένων. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από την αγωνία, περίμενα πώς και πώς να βρεθώ μέσα στο πέταλο. Πολύ λίγο μετά άνοιξαν οι πύλες και εισήλθαμε του σταδίου. Και εντός του πετάλου οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ζωγραφιές. Όλες με νόημα. Έδιναν ζωή στους άψυχους τοίχους και καθρέφτιζαν αυτή την ξεχωριστή κουλτούρα των οπαδών της Ζανκτ Πάουλι. Πέρα από τα της ομάδας, οι οπαδοί της Ζανκτ Πάουλι χαρακτηρίζονται από το ενδιαφέρον και τις ενέργειες τους σχετικά με πολλά κοινωνικά ζητήματα.
Μπήκαμε μέσα στο πέταλο, του οποίου το κάτω μισό είναι μόνο σκαλιά και το πάνω μισό έχει και καθίσματα. Συνάντησα ξανά τον οργανωτή και του έδωσα τη σημαία και πήγαμε εντελώς μέχρι το κάτω μέρος της κερκίδας όπου θα στεκόμασταν για το υπόλοιπο του αγώνα. Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας ο περισσότερος κόσμος στο πέταλο είχε ήδη μαζευτεί. Έριξα μια ματιά γύρω μου και πρόσεξα ότι οι πλείστοι ήταν πάνω από 25-30 ετών. Υπήρχαν και πολλοί πιο μεγάλοι ακόμα, γύρω στα 50, και άντρες και γυναίκες. Στα αριστερά μου ήταν ο Μάρκους με τη Λεόνι και στα δεξιά μια γυναίκα, σίγουρα πάνω από 50! Κάτω των 20 χρονών ήταν μόνο ελάχιστοι. Είναι αναμφίβολα κάτι που δε βλέπεις στην Κύπρο αυτό.
Άρχισε το παιχνίδι, ο ρυθμός στην κερκίδα πολύ γρήγορος. Τα συνθήματα μιλούσαν όλα για την αγάπη προς την ομάδα και ότι θέλουν να τη δουν νικήτρια. Το πέταλο σειόταν. Ανεξαρτήτως ηλικίας κρατούσαμε όλοι αγκαλιές και φωνάζαμε για την ομάδα, ασταμάτητα. Είχα το προνόμιο να καταλαβαίνω γερμανικά βέβαια, έτσι καταλάβαινα τι έλεγαν τα συνθήματα. Για 85 λεπτά το πέταλο έσπρωχνε με όλη του τη φωνή την ομάδα. Στο 85ο λεπτό δεχτήκαμε δυστυχώς το γκολ. Για ένα λεπτό δε μιλούσε κανένας. Έβλεπες σκυφτά κεφάλια, μάτια κλειστά, τσιγάρα να ανάβουν… όλοι περίμεναν πως η στήριξη θα έφερνε το γκολ της λύτρωσης. Οι οργανωτές έδωσαν όμως ξανά το σήμα και η κερκίδα φώναζε πια ακόμη πιο δυνατά για τα εναπομείναντα λεπτά, αλλά το παιχνίδι τέλειωσε με ήττα για την Ζανκτ Πάουλι. Αποχαιρετιστήκαμε με κάποιους φίλους και σιγά σιγά φύγαμε από το γήπεδο για το σπίτι. Η απογοήτευση για το παιχνίδι αλλά και τη γενική πορεία της ομάδας φέτος δε μας άφησε να πούμε και πολλά στο σπίτι. Τα πρόσωπα ήταν σκυθρωπά.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο, ευχαριστήσαμε τον Χούμππελ για τη φιλοξενία και φύγαμε για το σταθμό. Ο Μάρκους με τη Λεόνι θα έπαιρναν το τρένο και εγώ το λεωφορείο. Τους ασπάστηκα για τελευταία φορά και τους έδωσα τη σημαία μου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σαν ευχαριστώ για όλα όσα έκαναν για να μπορέσω να ζήσω αυτή την μοναδική εμπειρία, και χώρισαν οι δρόμοι μας. Το λεωφορείο μου έφευγε στις 19:45.
Οχτώ ολόκληρες ώρες δρόμος μέχρι τη Χαϊδελβέργη αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τριγύριζαν στη σκέψη μου όλα όσα έζησα την τελευταία ενάμιση μέρα. Τα συνθήματα από το γήπεδο, τα συνθήματα στους τοίχους, οι άνθρωποι που γνώρισα, αλλά πάνω από όλα αυτή η τόσο μοναδική κουλτούρα που συνάντησα σ’ αυτή τη γωνιά του Αμβούργου, το Ζανκτ Πάουλι. Είδα μια αλλιώτικη νοοτροπία, πολύ διαφορετική από την Κύπρο. Ήταν όλες εκείνες οι γειτονιές, όλο το γήπεδο, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι σαν μια μεγάλη οικογένεια. Ενδιαφέρονταν τόσο ο ένας για τον άλλο. Ήταν όλοι τόσο φιλόξενοι, τόσο προσιτοί, κάτι που σαν Κύπριοι δεν περιμένουμε και τόσο από τους ‘ψυχρούς’ Γερμανούς, αλλά κάνουμε λάθος σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πολεμούν για τις αντιφασιστικές τους ιδέες, είναι περήφανοι για αυτές και ρίχνουν πολύ βάρος στην παιδεία, την ενημέρωση και την συνειδητοποίηση του κόσμου για τα κοινωνικά και όχι μόνο προβλήματα. Άνθρωποι ιδεολόγοι. Δέχονται τον κάθε ξένο σαν δικό τους. Ένας κόσμος απεξαρτημένος από ξεπερασμένες ομοφοβικές τάσεις και προκαταλήψεις και από οτιδήποτε μας τραβά πίσω, ό,τι μας χωρίζει ή απομακρύνει από τον συνάνθρωπό μας. Μ’ αυτά στο μυαλό μου και ένα σακίδιο γεμάτο εμπειρίες και αξέχαστες στιγμές έφτασα μετά από 8 ώρες στο σπίτι με το επόμενο ταξίδι προς Αμβούργο να είναι ήδη στη σκέψη μου.
Ζανκτ Πάουλι - Ένας αλλιώτικος κόσμος.
Δ. Ν.
Η άποψη σας μετράει
Στην κατηγορία Editorial δημοσιεύουμε τις δικές σας απόψεις. Στείλτε το μήνυμα σας μέσω email στο info@kifines.com