Του Λόγου το Αληθές 25/7/12
24 Jul 2012, 11:35 p.m. TouLogouToAlithes
Κάπου στη μακρινή Καραϊβική
Για σκοπούς διευκόλυνσης της ανάγνωσης τοποθετώ την πιο κάτω ιστορία που είναι πέρα για πέρα αληθινή και διασταυρωμένη στις Μπαχάμες. Περίοδος διακοπών είναι άλλωστε και μιας η τσέπη μας δεν μας το επιτρέπει να κάνουμε τέτοια ταξίδια, ας έχουμε μια εικόνα ειδυλλιακού τοπίου στο νου, απελπισμένοι στους 4 τοίχους του γραφείου.
Ο πρωταγωνιστής
Παιχταράς με τα όλα του. Από μικρός τα είχε όλα υπέρ του. Οι προπονητές του τον είχαν στα όπα όπα. Ο δρόμος της επιτυχίας στρωνόταν μπροστά του αφού το ταλέντο του ήταν άπλετο και απλά περίμενε την ευκαιρία. Έτσι και έγινε. Ανδρώθηκε στην ομάδα που τον ανέδειξε και όταν ήρθε η ώρα άνοιξε φτερά για πιο μεγάλα πρωταθλήματα. Το ασήμαντο πρωτάθλημα στις Μπαχάμες άλλωστε δεν είχε και τόση αξία τότε στον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Φεύγοντας δόθηκε η υπόσχεση της επιστροφής. Μια υπόσχεση που τηρήθηκε αφού κερδίζοντας πολύτιμες εμπειρίες επέστρεψε πιο ώριμος από ποτέ να βοηθήσει την ομάδα του, που τότε αγνοούσε τις επιτυχίες για καιρό, να επιστρέψει στους τίτλους.
Το ατόπημα
Από φέρελπις και ταλέντο, σε λίγα χρόνια ο παίχτης της ιστορίας μας έγινε είδωλο, σταρ και πρώτο όνομα. Λεφτά, επιτυχίες και αναγνώριση είναι επικίνδυνος συνδυασμός αν δεν υπάρχει αυτοσυγκράτηση.
Όντως στην περίπτωση του πρωταγωνιστή μας δεν υπήρξε καμιά αυτοσυγκράτηση. Δυστυχώς γι αυτόν, μετά από κάποιες επιτυχίες και καλές παρουσίες, εμφανίστηκαν οι καταχρήσεις. Καταχρήσεις που έφεραν την πτώση και την παρακμή. Και σε ένα νησί και μια μικρή κοινότητα, ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου.
Η στήριξη
Για καλή του τύχη του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, η ομάδα του ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ομάδα. Με όλα τα κακά που έρχονται με την ημιερασιτεχνική προσέγγιση σε πολλά θέματα, έρχεται και ένα μεγάλο κακό. Ο συναισθηματισμός και το αίσθημα «ομόνοιας» στις τάξεις της.
Η ομάδα λοιπόν και όλος ο μηχανισμός που την στηρίζει, δεν άφησε τον παίχτη να κυλήσει στο βούρκο. Όχι μόνο τον κράτησε στις τάξεις τις, αλλά τον στήριξε στέλνοντας τον όταν χρειάστηκε σε κέντρο αποτοξίνωσης για να αποβάλει όλα τα κακά χούγια που τον είχαν ρίξει.
Πήρε καιρό, όμως ο παίχτης τα κατάφερε. Και οι αποδείξεις δίνονταν αγωνιστικά.
Η επιβράβευση
Ο προπονητής, ο τελευταίος που του έλαχε να τον προπονήσει, είδε την προσπάθεια και την βελτίωση. Είδε και την θέληση για αναγέννηση. Και φύσει θετικός άνθρωπος αλλά και πατρική φιγούρα στα αποδυτήρια, θέλησε να τον ανταμείψει.
Παραμονές του πιο σημαντικού αγώνα της χρονιάς, ο κόουτς φώναξε τον παίχτη στο γραφείο του. Του ανακοίνωσε ότι πιστεύει πολύ στις δικές του δυνατότητες και είναι εντυπωσιασμένος από την πρόοδο. Του έδωσε το χρίσμα του βασικού, ενώ είχε αναφέρει πιο πριν ενώπιον όλων ότι μόνο την μέρα του «τελικού» θα ανακοίνωνε την 11δα.
Το τραγικό τέλος
Μια μέρα μετά όμως, μετά που ο παίχτης δέχτηκε αυτή την τόνωση ηθικού από τον προπονητή του, τα έκανε μαντάρα.
Σε ημιλυπόθιμη κατάσταση από τις καταχρήσεις αναγκάστηκαν να τον βγάλουν από χώρο διασκέδασης άνθρωποι του σωματείου. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, μεγάλη μορφή του συλλόγου, που πολλές φορές λειτουργεί και ως μέντορας για τους νέους ποδοσφαιριστές και έσπευσε να τον μαζέψει, δέχτηκε φραστική επίθεση από τον αδιόρθωτο πρωταγωνιστή μας.
Κάπου εκεί πάρθηκε και η απόφαση ότι η σχέση της μάνας-ομάδας με τον άσωτο - και μη ευπρόσδεκτο για μια δεύτερη επιστροφή - υιό-ποδοσφαιριστή τελειώνει οριστικά.
Το τελευταίο καρφί
Σε μια τρανή απόδειξη της μεγάλης του αχαριστίας στους ανθρώπους που όχι απλά τον στήριξαν αλλά του έσωσαν καριέρα και ίσως τη ζώή, πρόδωσε όλα όσα πρέσβευε και όσα δήλωνε με σθένος χρόνια τώρα ότι πιστεύει. Υπέγραψε στο αντίπαλο δέος των μακρινών Μπαχάμας.
Το αν θα βρει την ηρεμία του, η αν θα συνεχίσει να ζει τον ορισμό της αυτοκαταστροφής, μόνο ο ίδιος το γνωρίζει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα έχει στηρίγματα γύρω του. Είναι πλέον μόνος και εκεί που πήγε, ποτέ - μα ποτέ - δεν θα είναι ένας απ' αυτούς.
ΥΓ: Οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και καταστάσεις εδώ στο νησί μας είναι τυχαία...απολύτως!
ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΜΟΝΟΙΑ