Ιστορία 2η: Οι "πρωτόγνωρες" απεργίες
5 Feb 2013, 10:57 p.m. galatis
Χαιρετίζω τα αδέλφια.
Την δεύτερη μας ιστορία την θυμήθηκα βλέποντας απόψε μετά από πολύ καιρό ειδήσεις από Κυπριακό κανάλι στην τηλεόραση. Έδωσα που λέτε επάνω στο ρεπορτάζ για την απεργία των οικοδόμων στην Πάφο, είδα ένα "άντρακλα" να σπρώχνει και να απειλεί με το γκλομπ του ένα γεροντάκι και καπάκι άκουσα τον εκπρόσωπο ενός από τα κόμματα μας να λέει για "πρωτόγνωρα γεγονότα".
Κάτι δεν μου έκατσε καλά με την εν λόγω ιστορία - βλέπετε από παιδί άκουγα για το εργατικό κίνημα - και εκεί μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία που άκουσα όταν είχα αρχίσει το σχολείο, από τους πρωταγωνιστές της οι οποίοι δυστυχώς μας άφησαν νωρίς.
Ας πάμε λοιπόν στην εποχή λίγο πριν - ή λίγο μετά, δεν θυμάμαι ακριβώς - τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Το παράνομο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου οργάνωνε τα πρώτα συνδικάτα ώστε οι εργαζόμενοι να κερδίσουν τα απίστευτα για την εποχή δικαιώματα της ανάπαυσης, της άδειας ασθενείας, του 8ωρου κ.τ.λ. Υπεύθυνος να οργανώσει τους τεχνικούς στα μηχανουργεία ήταν ο Κωστής, ένας νέος και ενεργητικός άνθρωπος.
Που λέτε ο Κωστής πήρε ζεστά το ζήτημα και στο μηχανουργείο όπου δούλευε, ένα από τα μεγαλύτερα της Λευκωσίας με εκατοντάδες υπαλλήλους, άρχισε να γράφει μέλη στο συνδικάτο και να επιμορφώνει τους συναδέλφους του. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και οι πρώτες απαιτήσεις, και επειδή η εργοδοσία όπως ήταν αναμενόμενο δεν τις αποδέχθηκε, οργανώθηκε απεργία και κατάληψη του μηχανουργείου.
Η απεργίες την τότε εποχή δεν έμοιαζαν και πολύ με τις σημερινές. Βλέπετε, επί Αγγλοκρατίας, οι πλούσιοι εργοδότες μπορούσαν να "προσλαμβάνουν" την αστυνομία να καθαρίζει - ήταν και η ευχαρίστηση των αστυνομικών ότι έδερναν κομμουνιστές. Καθημερινά λοιπόν προσπαθούσε η αστυνομία να ανακαταλάβει το μηχανουργείο αλλά αποτύχαινε διότι όταν για χρόνια δουλεύεις κοπανώντας σίδερα με βαριές δεν χρειάζεσαι γυμναστήρια και ορμόνες.
Έτσι οι μέρες κυλούσαν και η απεργία έφτασε στον 9ο της μήνα. Οι απεργοί άρχισαν να απελπίζονται όντας 9 μήνες απλήρωτοι και ο ιδιοκτήτης του μηχανουργείου κόμπαζε ότι όπου νάνε θα σπάσουν. Εκεί οι ηγέτες των συνδικάτων κάλεσαν των Κωστή και του είπαν: "Κοίτα Κωστή, τα μέσα μας είναι περιορισμένα. Δεν μπορούμε να τρέφουμε τόσα άτομα για πολύ καιρό ακόμη. Τα χρήματα του συνδικάτου όπου νάνε τελειώνουν. Βρες τον ιδιοκτήτη του μηχανουργείου και βρείτε λύση άμεσα". Ο Κωστής όμως ήξερε καλά ότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με παραδοχή ήττας. Και εκεί σκαρφίστηκε το κόλπο που έλυσε την απεργία.
Πήγε την επόμενη μέρα το πρωί στο μηχανουργείο και ανακοίνωσε στους απεργούς ότι το αφεντικό πέθανε, και ότι πρέπει να βρούνε αλλού δουλειά καθότι το μηχανουργείο θα κλείσει. Όλοι οι απεργοί προσελήφθησαν σχεδόν αμέσως από τους ανταγωνιστές του ιδιοκτήτη του μηχανουργείου καθότι έμπειροι τεχνίτες, οι οποίοι ανταγωνιστές φρόντισαν να του πάρουν και τις δουλειές καθώς βρέθηκε ξαφνικά χωρίς καθόλου υπαλλήλους! Για τους πλούσιους βιομηχάνους η φιλία σταματά στο πορτοφόλι. Έτσι το μηχανουργείο όντως έκλεισε, όχι γιατί πέθανε ο ιδιοκτήτης αλλά γιατί έμεινε από δουλειά.
Ο Κωστής μετά από αυτό προσπάθησε να οργανώσει και άλλους εργαζόμενους, αλλά η "καριέρα" του σταμάτησε απότομα όταν μια νύκτα που κίνησε να πάει σε συγκέντρωση των ηγετών του συνδικάτου κάποιοι φίλοι του διαμήνυσαν ότι του την είχαν στημένη να τον καθαρίσουν. Όχι οι μπράβοι των εργοδοτών, αλλά ένας εισπράκτορας του συνδικάτου με "καλές σχέσεις" με τα υψηλά στελέχη του ΚΚΚ, ο οποίος θεωρούσε σωστό να παραδίδει μόνο τις μισές εισφορές που εισέπραττε από τα μέλη του συνδικάτου και να κρατά τα υπόλοιπα "για τον κόπο του". Αυτόν τον εισπράκτορα τον είχε ανακαλύψει ο Κωστής και πήγαινε στην συνεδρία στην οποία θα συζητείτο το πρόβλημα. Εκεί ο Κωστής πήρε την απόφαση να τα παρατήσει από το ΚΚΚ και το συνδικάτο και τον θυμάμαι να μας λέει την εξής συμβουλή: "Να έχετε την ιδεολογία σας και να κρατάτε τα πιστεύω σας. Μην διανοηθείτε όμως να μπλέξετε με κόμματα γιατί στην Κύπρο έχουν συνήθεια να τρώνε τα παιδιά τους".
Οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα στην κρίση των αναγνωστών.