Θέλουμε κι άλλους προκλητικούς
15 Dec 2014, 4:09 p.m. kifinescom
Μετά από ακόμα μια έντονη αντίδραση του ποδοσφαιριστή Ποτέ σε ρατσιστές, βρήκαν ευκαιρία αρθρογράφοι, οπαδοί, εκπρόσωποι τύπου ομάδων κτλ, να χώσουν τον ρατσισμό κάτω από το χαλί και να αποφανθούν ακόμα πιο έντονα από την προηγούμενη φορά ότι πάλι φταίει ο Ποτέ επειδή ”είναι προκλητικός”, ”είναι κομπλεξικός”.
Εκφράζει πολλούς η χθεσινή δήλωση του Χρ. Ποταμίτη (πρώην προέδρου του ΑΠΟΕΛ):
<<Δεκάδες μαύροι αθλητές στην Κύπρο σε όλες τις ομάδες και αθλήματα αλλά οι «ρατσιστές» φίλαθλοι του νησιού τα βάζουν κάθε εβδομάδα μόνο με έναν συγκεκριμένο και γίνεται πρώτο θέμα! Μήπως κάπου κάτι πάει λάθος; Μήπως αν ο συγκεκριμένος αν είχε άλλο χρώμα θα τιμωρούταν για την προκλητική συμπεριφορά του προς της κερκίδα (πχ Ορλάντο Σα); Μήπως η αποδοκιμασία/εξύβριση κτλ όταν απευθύνετε σε μαύρο αθλητή είναι ρατσιστικό και όταν την ίδια ώρα απευθύνετε σε άλλο χρωματισμό αθλητή είναι συνηθισμένο φαινόμενο;>>
Όχι, δεν είναι μόνο στον Ποτέ που πιθηκίζουν. Εδώ και πολλά χρόνια είναι συχνότατο φαινόμενο σε συγκεκριμένες κερκίδες και υπάρχει μπόλικο οπτικοακουστικό υλικό. Απλά ο Ποτέ είναι ο πρώτος που έκανε αυτό που έπρεπε να κάνουν και οι άλλοι: αντέδρασε δημόσια την ώρα του αγώνα. Για αυτό και θεωρείται ”προκλητικός”. Είναι προκλητικός για τα μυαλά και τις ιδέες τους. Έκανε δημόσια το αυτονόητο που δεν τόλμησαν ποτέ ούτε οι φιλελεύθεροι αυτών των ομάδων. Και μακάρι να συνεχίσει να αντιδρά, ωσπού προκλητικοί να θεωρούνται οι άλλοι.
”Καταδικαστέα η ρατσιστική συμπεριφορά αλλά σαν επαγγελματίας έπρεπε να αγνοήσει και να συνεχίσει την δουλειά του”, λένε άλλοι. Όχι, δεν έπρεπε. Αυτό ήταν που έκαναν όλοι πριν από αυτόν. Όλοι πριν από αυτόν έκαναν αυτό που πολλοί καλομαθημένοι Κύπριοι περιμένουν και απαιτούν από το κάθε ”μαυρούι”, από τον κάθε Πακιστανό, από την κάθε φιλιππινέζα να κάνει: να σκύψει το κεφάλι σαν ”επαγγελματίας” και να συνεχίσει να δουλεύει με ό,τι προσβολή, βρισιά και κακομεταχείριση δεχτεί από τον ”μάστρο”. Αυτή είναι η σχέση που συνδέει πολλούς Κύπριους (ειδικά των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων) με τους μετανάστες, σχέση αφέντη και δούλου, σχέση υποτακτική, σχέση υπερεκμετάλλευσης και απανθρωπισμού. ”Για αυτό σε φέραμε δαμέ, για να δουλέφκεις. Κρύψε τζιαι δούλεφκε, αν δεν σου αρέσκει φύε”.
Ο Ποτέ, θέλοντας και μη, ενσαρκώνει μέσω της πράξης του το ”μαυρούι” που αντιμίλησε στον κύπριο μάστρο επειδή τον έβρισε, την φιλιππινέζα που τόλμησε να αντιμιλήσει στην ”μάνταμ” επειδή της συμπεριφέρεται σαν μουλάρι. Για αυτό είναι προκλητικός. ”Πως τολμάει; Επειδή τον είπαν πίθηκο; γιατί δεν κάμνει την δουλειά του;”. Εμείς θέλουμε κι άλλους προκλητικούς. Θέλουμε κι άλλους που να μην συνεχίζουν με σκυφτό κεφάλι την δουλειά τους όταν τους λένε πίθηκους, ή πουστόμαυρους, ή βρωμορουμάνες. Να σταματάνε. Να ζητάνε τον λόγο. Να μην ζητάνε να τους φέρονται πρωτίστως σαν επαγγελματία,να ζητάνε να τους φέρονται πρωτίστως σαν άνθρωπο.
Ρατσισμός και ”ρατσισμός”
Το γεγονός ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ που συνδέεται με αυτές τις ομάδες έχει αυτή την προκλητική στάση και ελάχιστες φορές άρθρωσε κάποια λέξη για κάποια σβάζτικα στην κερκίδα (τα ”ελλάς-ένωσης”, Γρίβας κτλ είναι πλέον πολύ σόφτ για να ασχοληθούν μαζί τους) δεν εξηγείται από το ότι φοβούνται μην χάσουν οπαδούς, αλλά γιατί ενδόμυχα το απολαμβάνουν και δεν θα κουραστουμε να το λέμε. ΄Οπως έχουμε αναλύσει στο προηγούμενο σχετικό κείμενο, οι οπαδοί αυτοί επιδεικνύουν και φωνάζουν δημόσια αυτό που η δεξιά ελίτ του τόπου θα ήθελε αλλά δυσκολεύεται και ζει την ακροδεξιά της απόλαυση μέσω των οπαδικών εκδηλώσεων. Η αστική τάξη επενδύει λιμπιντικά την κερκίδα με τις εθνικιστικές της φαντασιώσεις….και δεν το κρύβει καν.
Η διάχυτη εντύπωση όμως στους υπόλοιπους, είναι ότι αυτά είναι ζήτημα κάποιων επιθετικών και βίαιων συμπεριφορών που λαμβάνουν χώρα στα γήπεδα ή και εκτός σε συγκρούσεις οπαδών στο δρόμο: ο ένας βρίζει έτσι, ο άλλος βρίζει αλλιώς, ο άλλος βρίζει με την τάδε σημαία στο χέρι, ο άλλος με την άλλη και καταστρέφουν το ποδόσφαιρο. Αυτά είναι υπαρκτά προβλήματα σε όλες τις κερκίδες και φέρουν ευθύνη οι οργανωμένοι και οι διοικήσεις όλων των ομάδων. Αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται περί αυτού και δεν θα κουραστούμε να το τονίζουμε.
Αυτό που τονίστηκε εκτενώς στο προηγούμενο άρθρο είναι ότι το περιστατικό δείχνει τον τρόπο με τον οποίο υπάρχει και επιτυγχάνει την ιδεολογική αναπαραγωγή του στην Κύπρο ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ακροδεξιά όχι μόνο στα γήπεδα αλλά σε όλη την κοινωνία, και ότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να κατανοηθεί επαρκώς αν αγνοήσουμε την λειτουργία που έχουν στην κοινωνία συγκεκριμένες κερκίδες. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες συγκεκριμένες κερκίδες αποτέλεσαν (για ιστορικούς λόγους που αναλύθηκαν στο προηγούμενο κείμενο) μια από τις βασικές κοινωνικές σφαίρες μέσα από τις οποίες οι ακροδεξιές ιδέες μετακινούνταν και αναπαράγονταν.
Αυτό, επαναλαμβάνουμε, δεν αφορά το ποδόσφαιρο. Από το 1974 και μετά, όταν η δεξιά πολιτική ελίτ αναγκάστηκε έστω και στο ελάχιστο να αυτοσυγκρατηθεί, και η ακροδεξιά να αυτοκαταστείλει τον ακραίο εθνικιστικό/ακροδεξιό της λόγο στην δημόσια σφαίρα, οι κερκίδες αυτές αναδείχτηκαν στους κατ’εξοχήν χώρους δημόσιας προβολής, εκκοινώνισης και αναπαραγωγής του ακροδεξιού λόγου. Έπαιξαν κρίσιμο ρόλο ιδιαίτερα στην δημιουργία νεολαιίστικου εθνικιστικού ”στρατού” για τις ακροδεξιές οργανώσεις που επανεμφανίστηκαν, εκπαιδευμένου ήδη απ’ το γήπεδο στο τι να κάνει και να λέει απέναντι σε ποιους. Σε αυτό τον ισχυρισμό δεν υπάρχει καμία υπερβολή και αποτελεί συμπέρασμα όχι μόνο φωτογραφικού υλικού (ατελείωτου) αλλά και της μακρόχρονης βιωμένης εμπειρίας ανθρώπων μας σε αυτούς τους χώρους.
Είναι πολιτικά παραλυτικό να μην μπορούμε να κατανοήσουμε την διαφορά στην κοινωνική επικινδυνότητα που έχει η δημιουργία εκπαιδευμένων ταγμάτων εφόδου ακροδεξιών οργανώσεων ή της μαζικής νομιμοποίησης του πολιτικού τους λόγου, την αθώωση από σημαίνοντα πρόσωπα του δημόσιου λόγου χυδαίων ρατσιστικών επιθέσεων, από την καλλιέργεια από οποιαδήποτε κερκιδα σε κάποια άτομα της συνήθειας να βρίσουν π.χ. τον άλλο οδηγό γιατί μπήκε μπροστά τους.
Ό, τι είδους χαρακτήρας και να είναι προσωπικά ο Ποτέ, είναι προκλητικός για τον τρόπο που μάθαμε να μεταχειριζόμαστε τους μετανάστες. Τρόπος μεταχείρισης τον οποίο μάθαμε μέσω των οικονομικών σχέσων που εισήγαγαν το ξένο εργατικό δυναμικό στο νησί. Το θέμα υπερβαίνει το ποδόσφαιρο. Εμείς θα συνεχίσουμε να τον στηρίζουμε γιατί ξέρουμε ότι θα δεχτεί μεγάλη πίεση, και θα στηρίζουμε οποιονδήποτε, είτε είναι στην ΑΕΛ είτε στο ΑΠΟΕΛ, δεν σκύψει το κεφάλι σαν καλός/η ”house-negro”, και ζητήσει τον λόγο. Είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στο εργοστάσιο, είτε στην κουζίνα της ”μάνταμ”, είτε στο σχολείο: Θέλουμε κι άλλους προκλητικούς.
Πηγή: agkarra.com