Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις!
2 Jul 2015, 9:24 a.m. kifinescom
Προσπαθώ να σε καταλάβω. Να αντιληφθώ τα θέλω σου. Να νιώσω τον φόβο σου. Να σηκώσω λίγο από το φορτίο που κουβαλάς στις πλάτες, για να πάρεις ανάσα.
Αλλά, βλέπω τις επιλογές σου, βλέπω τις πράξεις σου που ακυρώνουν τα λόγια σου και...
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Τρέμεις ακόμα σε κάθε σου βήμα; Διστάζεις ακόμα να σηκώσεις το κεφάλι; Φοβάσαι, λες.
Αλλά ποιους και τι, αλήθεια; Πες μου.
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Ποια αόρατη απειλή σε κρατά αλυσοδεμένο στο τίποτα; Ποια δεσμά είναι τόσο ισχυρά, ώστε να κρατούν το μυαλό σου φυλακισμένο;
Εσύ, που υπέμεινες, που υπέφερες, που είδες τον κόσμο σου να καταρρέει, που έχεις σωριαστεί... φοβάσαι ακόμα μην πέσεις;
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Του είπες να μεταφέρει το μήνυμά σου: "Φτάνει πια". Το έκανε, αλλά κανένας δεν άκουσε. Του είπαν να μη ζητά πολλά πολλά και να σου φέρει μία ακόμα φορεσιά σαν τις προηγούμενες: δυο νούμερα πιο στενή από τη ζωή σου.
Δεν το έκανε, αλλά τον λες προδότη. Γιατί κάποιοι σου είπαν ότι εκείνος δεν έχει ούτε αυτήν την κακοραμμένη φορεσιά να σου δώσει. Και τους πίστεψες.
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Ποιους πίστεψες, μωρέ; Εκείνους που σε πάτησαν στο κεφάλι; Εκείνους που πήραν ό,τι σου είχε απομείνει και σε έβρισαν κι από πάνω; Εκείνους που δεν δίστασαν και σου έριξαν και το φταίξιμο;
Ποιους πίστεψες, μωρέ; Όσους πάλεψες να διώξεις, μπας και σωθεί ό,τι σώζεται, μετά το πέρασμά τους;
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Και τι φοβάσαι; ΤΙ; Ακόμα να απαντήσεις. Δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος ο φόβος σου ποιος είναι. Γιατί, τελικά, ίσως δεν είναι φόβος.
Μα, πώς να το εξηγήσω, πες μου. Είχες 10, σου πήρανε τα 6, θέλουν να σου πάρουν άλλα 2, και 1 ακόμα σε κάνα - δυο χρόνια. Για μέτρησε. Σου μένει 1, αδερφέ. Αυτό φοβάσαι μη χάσεις; Δεν γίνεται, δεν είναι φόβος αυτό. Είναι τρέλα.
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Ή μήπως πιστεύεις ακόμα ότι "πρέπει" να κρατήσεις μόνο αυτό το 1, αν θες κάποια μέρα -ποια μέρα είναι αυτή κανείς δεν ξέρει- να πάρεις 1 ακόμα;
Πόσες φορές το άκουσες; Πόσες φορές δέχτηκες να δοκιμάσεις να δώσεις κάτι, μήπως κι αυτό το κάτι είναι το τελευταίο; Δεν έχεις ακούσει εκείνον τον σπουδαίο που 'χε μιλήσει για την παράνοια;
"Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα συνέχεια, και κάθε φορά να περιμένεις άλλο αποτέλεσμα". Να, κάπως έτσι... Αλβέρτο τον λέγανε. Νομίζω.
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Ήθελες να τους διώξεις. Ήθελες να τους πείσεις ότι "δεν πάει άλλο". Και τώρα θέλεις να τους πεις "κάνε ό,τι θες, φτάνει να με αφήνεις να σε λέω εταίρο";
Κι ύστερα, όταν κι αυτό το 1 θα 'ρθουν να στο ζητήσουν; Τι θα απαντήσεις; Ότι "δεν πάει άλλο"; Μα άλλα μηνύματα θες να στείλεις τώρα, αδερφέ. Και να 'σαι σίγουρος ότι κανείς αυτά δεν θα ξεχάσει.
Αδερφέ Έλληνα, με μπερδεύεις.
Μπορείς να στείλεις άλλο μήνυμα. Μπορείς να πεις "κάτσε, εταίρε, το εννοώ: δεν πάει άλλο - να δώσω κι άλλα, μα πάρω και μια ανάσα". Μα δεν το κάνεις. Γιατί σου είπανε ότι θα σου κρατήσουν μούτρα. Δεν γίνεται, δεν είναι φόβος αυτό. Είναι τρέλα.
Κι αν ακόμα πιστεύεις πως δεν είσαι τρελός, αλλά λογικός που το 1 που του 'χει μείνει φοβάται μήπως χάσει, κοίτα γύρω σου και δες ποιοι άλλοι "φοβούνται" μαζί σου. Και μέτρα πόσα έχουν μείνει σε αυτούς.
Αν δεις ότι οι άλλοι "φοβισμένοι" κρατάνε 11 ενώ ξεκίνησαν με 10, μην απορήσεις. Ίσως να 'ναι από εκείνους που οι εταίροι σου αγαπάνε.
Να ζητιανεύεις αγάπη. Αυτό έπρεπε να 'ξερες ότι το λένε αυτομαστίγωμα, απο τα εφηβικά τα χρόνια ακόμα. Ο καθένας αγαπά εκεί που θέλει.
Γι αυτό σου λέω, αδερφέ Έλληνα: με μπερδεύεις
T.